Maviş’e…

Çiçek Özgen

Bir ses….

Başımı kaldırıyorum

Mavi bir ışık gelip konuyor yüzüme

Oradan saçlarıma, kollarıma sonra usulca ellerime,

Mavi mavi kokuyor toprak, mavi mavi ağlıyor gökte bulut, kuş, böcek

Saf et ve saf kan değil yağan gökyüzünden

Maviş maviş et, maviş maviş kan bu

Emekle, terle beslenmiş, asi, bitimsiz bir sevda…

Dur! Tarama saçlarına düşen maviyi

Elbiselerine yapışan maviyi yıkama sakın!

Bırak binlerce yıldız gibi ışıldasın üzerinde her bir parça can, et, kemik ve kan

Bırak mavi mavi koksun terin, mavi mavi dökülsün dökülecekse yaş gözünden

Bak gülümseyen bir selam çakıyor şantiyelerden umuda yürüyen

Ve mavi mavi gülümsüyor kavgayı omuzlayan.

Akıp giden coştukça coşan bir nehir O,

Hiç bitmeyen, hiç yorulmayan…

Ve geçtiği her yeri yemyeşil yosuna,

çiçeğe ve arıya

ve kuşa

ve sevince

ve umuda boğan…