Alınteri Gazetesi 21. Yüzyıla Sosyalizmi Yazacağız!
Şimdiye kadar en az 45’i intihar eden ataması yapılmayan yüz binlerce öğretmenden biri daha yaşamına son verdi. Birçoğu inşaatlarda, diğer esnek-güvencesiz işlerde çalışan atanamayan öğretmenlerden en son intihar eden kişi de Dersim’in Pertek İlçesi nüfusuna kayıtlı Ersin Turhan oldu. Hiçbir geçim kaynağı olmayan Turhan da İstanbul’da inşaatta çalışıyordu ve geçen pazar kendisini İstanbul Gazi Kent Ormanı’nda bir ağaca asarak hayatına son verdi. Cebinde sadece 10 TL’si vardı.
Evrensel’in haberine göre Tunceli Pertek doğumlu Turhan, Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi’nde sınıf öğretmenliği okumuş, atanmayı bekliyordu.
Haberde akrabası Turgut Erdoğan, “Zor şartlarda okudu, hayata tutunmak istiyordu, genç insandı. Köy yerinde para kazanılmıyor, o yüzden gurbete gidiyordu” diyor.
Turhan için “15-20 gün önce İstanbul’a çalışmaya geldi” diyen Erdoğan şunları anlatıyor: “Geçen yıllarda da inşatlarda çalışıyordu, Gazi Mahallesi’nde kalıyordu. Üniversiteyi okurken de ara vermişti, bir yıl önce bitirdi ataması yapılmamıştı. Hiçbir şeyi yoktu, yazın nohut ekmişti, insanlardan sipariş almaya çalışıyordu. Yaşamı seven birisiydi, babasını yıllar önce kaybetmişti. Dokuz kardeşlerdi, abileri köyde hayvancılıkla uğraşıyor. Yazları İstanbul’a gelip büyük inşaat firmalarında çalışıyor, okul harçlığını çıkarıyordu.”
Turhan’ın ayrıca geçen pazar sosyal medyada intihar edeceğine dair mesaj paylaşımlarında bulunduğu da saptandı. Turhan son paylaşımında “Sabah beni bir ağaçta asılı bulacaklar. Önce yalandan ağlayıp sonra unutacak herkes” demiş.
Turhan, ataması yapılmayan yaklaşık 412 bin 15 öğretmenden biriydi. Yeni mezunlarla bu sayıya yeni yüzbinler eklendi. Onlar Türkiye’deki diplomalı işsizler arasında ikinci sırayı alıyorlar. Çarpık eğitim politikaları, her yere açılan naylon üniversiteler ve eğitimin tamamen piyasalaşmasıyla eşgüdümlü olarak yaşanan güvencesiz çalışma pazarına eklenen yeni eğitim köleleri olarak sayılarının 2022’de bir milyona ulaşması bekleniyor.
Yokluk-yoksulluk-çaresizlik-toplumsal baskılar-giderek çözülen dayanışma kültürü ve her şeyden önce de örgütsüzlük, iş gücü dışında satacak bir şeyi olmayan emekçileri bu kriz günlerinde daha fazla intihara açık haline getiriyor. Ardı ardına gelen intihar haberlerinin kendisi bir trajediyken, bunların ardındaki sebeplerse hepimiz açısından başka bir toplumsal trajediyi haykırıyor.
